Guda Koster maakt surreële installaties, sculpturen foto’s en performances waarin ze kleding, patronen en het menselijk lichaam gebruikt. Haar werk is gestileerd, vreemd en humoristisch en verkent de grensgebieden tussen mode, beeldhouwkunst, fotografie en performance. Min of meer door toeval bracht ze nieuw werk tot stand in Vilnius, Litouwen.

Hoe ik in Litouwen terecht kwam en hoe het verder ging

In 2008, negen jaar geleden, huurden we een woning en atelier in Berlijn: een mooie manier om in de zomer twee maanden geconcentreerd te kunnen werken. Ik werkte in het atelier van Almyra, een uit Litouwen afkomstige kunstenaar die in Berlijn woont. Tussen de boeken in haar boekenkast ontdekte ik een catalogus van de Kaunas Textiel Biënnale. Ik was nieuwsgierig en stuurde de organisatie een mail met een link naar mijn website. Er kwam al snel antwoord. Er was wel interesse maar – helaas – bijna geen geld, en omdat ik er geen trek in had om zelf voor transport te moeten zorgen, liet ik het er verder maar bij zitten. Lees meer ›

René de Rooze werkt sinds 1980 als beeldend kunstenaar in Groningen. Daarnaast woonde hij in Israël en Duitsland en bracht hij zijn kindheid door in Nederlands Nieuw Guinea. Het werk van De Rooze gaat in verschillende vormen en fases van zijn beroepspraktijk over herinnering, identiteit en plaats en de complexe, subjectieve, verborgen of gefantaseerde verhoudingen daartussen. Eerst als ontdekking van de wereld, later als ontdekking van hemzelf en nog later als ontdekking van hemzelf en het andere. De laatste 15 jaar vooral in de vorm van een verhouden tot de psychologisch, sociaal, politiek historische context van het begrip Herinnering, Pamjat in het Russisch. De Rooze zoek lege landschappen waar verschrikkelijke dingen (of niet) hebben plaatsgevonden, maar waar geen spoor meer van te zien is. Het Landschap is leeg. Een Leer Landschaft is altijd onschuldig. Als curator heeft René de Rooze een aantal keer exposities georganiseerd die herinnering en identiteit als onderliggende leidraad hadden. Lees meer ›

Beeldend kunstenaar Gracia Khouw verbleef van juni tot en met augustus van dit jaar in ISCP New York Residency. Het werk van Gracia Khouw bestaat uit schilderijen, muurschilderingen en (digitale) prints. Met haar werk verkent ze taal, zowel visueel als akoestisch, en laat ze zich inspireren door visuele data en symbolen uit het dagelijks leven, zoals billboards, advertenties en pictogrammen. Ze creëert minimale taalbeelden waarmee ze onze interpretatie van letters en hun symbolische betekenis op zijn kop zet. Zoals een woord zijn betekenis gaat verliezen wanneer het lang genoeg herhaald wordt, zo laat de kunstenaar beelden zweven tussen abstracte ontwerpen en herkenbare letters en symbolen.

Op 2 juni ben ik in New York aangekomen en begonnen aan een residency bij ISCP in Brooklyn. ISCP staat voor International Studio Curatorial Program; het gebouw aan het einde van Metropolitan Avenue ligt aan de rand van stedelijk woongebied waar het overgaat naar bedrijventerrein. Er rijden enorme, toeterende vrachtwagens en bestelwagens af en aan bij de kruising met Grand Street. Het blok waar het gebouw aan vastzit, huisvest ook andere creatieve bedrijven en kunstenaars. Het deel van het pand waar ISCP is gevestigd telt 35 ateliers. Als je aanbelt kom je in een projectruimte en drie kantoren. Mijn atelier bevindt zich op de hoek van het gebouw op de 2e verdieping. Daar staat de ISCP boekenkast en bevindt zich het raam met uitzicht op dakterras en skyline van Manhattan, in de verte kun je Queens zien. Ik deel de lounge, keuken en wc met vijf kunstenaars uit Taiwan, New Zeeland, Japan, Italië en Argentinië. In het atelier is het verkeerslawaai goed te horen, maar ook het vergezicht op het semi-industrieel landschap is duidelijk aanwezig. Lees meer ›

Wouter Sibum (1980) maakt vooral ruimtelijk werk en deed onlangs een residency in Diepenheim waar de nadruk op het tekenen lag. Hij woont en werkt in Rotterdam en heeft daar een studio in Het Wilde Weten. Zijn ruimtelijk werk hangt nauw samen met beeldtaal en vormgeving uit de openbare ruimte. Ook werkt hij aan een doorlopend archief met foto´s van straatmeubilair.

In maart en april 2017 verbleef ik in Werkplaats Diepenheim. Bij aankomst in Diepenheim werd ik in het gebouw van de werkplaatsen hartelijk ontvangen. Mijn atelier bleek door de vorige resident, Alex Winters, speciaal voor mij ingericht te zijn. Een zithoek, werktafels en een bureau met biertjes, pinda’s en chocoladeflikken. Alleen het bureau bleef op zijn plek, de rest heb ik meteen omgegooid. Het gebaar van Alex om de ruimte in te richten aan het einde van zijn werkperiode en mij daar mee te verwelkomen is precies zoals ik Alex ken. Een heel gerichte en vriendelijke actie, die mij vooral deed beseffen de werkperiode volkomen naar mijn eigen hand te zetten. Een actie die ook illustratief is voor een residency als gastvrije en verwelkomende plek. Lees meer ›

Onlangs ontstond discussie over de aantasting van het kunstwerk De Blauw Golven van Peter Struycken op het Roermondsplein in Arnhem (1974-1977). Het omgevingskunstwerk zou deels plaats moeten maken voor een park.

De Werkgroep Monumentale Kunst van Heemschut heeft een waardestelling laten maken; een kunst- en cultuurhistorische waardebepaling.

Peter Struycken protesteerde tegen het plan en beriep zich daarbij op de auteurswet die de eigenaar wel het recht geeft een kunstwerk in de openbare ruimte geheel te verwijderen maar niet gedeeltelijk, aangezien dat een aantasting van het kunstwerk kan betekenen waardoor de kunstenaar reputatieschade kan oplopen. Struycken liet het college van Arnhem weten dat hij zich prin-cipieel zal verzetten tegen hergebruik van de golfstructuur omdat het een wezenlijk bestanddeel is van zijn omgevingskunstwerk. Wethouder Elfrink liet echter weten dat een al geplande wegomlegging volledig behoud van het kunstwerk in de weg staat. Lees meer ›

In augustus 2016 gaat beeldend kunstenaar Marjolijn Boterenbrood op uitnodiging van bioloog, schrijfster en reizigster Arita Baaijens mee naar Siberië. De onderzoeksreis gaat naar het Altai gebergte, rond het vierlandenpunt tussen Kazachstan, Rusland, China en Mongolië. Marjolijn Boterenbrood woont en werkt in Amsterdam. Intensief onderzoek naar
specifieke plekken of gebieden, een park, een polder of een stadsdeel, is al sinds haar opleiding aan de Rietveld Academie de basis van haar werk. Afhankelijk van de schaal van haar projecten resulteert dat in een atlas, tekeningen, foto’s of een kaart om een gebied mee te betreden.

The lakes, it’s His eyes, looking into Universe,
Waterfalls and rivers, these are His speeches
The mists, which are his transparent thoughts, are running away to all countries of the world
(Deel uit een gedicht van de dichter Grigory Choros-Gurkin over het Altai-gebergte)

Lees meer ›

Nasrin Baker (foto K. Weitering)

Eind oktober verbleef Sandra Smets, kunsthistoricus en freelance journalist voor onder meer NRC Handelsblad, een week in Israël op uitnodiging van KUNSTENISRAËL, een niet-politieke organisatie die zich ten doel stelt om kunst uit Israël onder de aandacht te krijgen in Nederland. Twee keer per jaar nodigen ze curatoren en kunstjournalisten uit voor een intensieve reis langs ateliers en tentoonstellingen, in Tel Aviv, Jeruzalem en elders. Curator Ronit Eden stelde een programma samen voor deze onderzoeksreis. Onder haar leiding bezoeken ze met zeven man onder meer de Qalandiya Biënnale in Oost-Jeruzalem, een Palestijnse kunstmanifestatie over meerdere locaties. Lees meer ›

Vanaf 2 december 2016 is Christie van der Haak’s installatie te zien op de façade en lobby van The Wolfsonian in Miami. Zij transformeerde het iconische art deco gebouw in Miami met haar karakteristieke tapijtwerken en op batik geïnspireerde prints. Het gaat om de eerste presentatie van Van der Haak in de Verenigde Staten. Van der Haak werkt als beeldend kunstenaar en werkte daarnaast jarenlang als docent aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunst in Den Haag. In 2016 ging zij met pensioen.

“This is the first native American temple”
“I found my heaven on earth, it is made by Christie van der Haak”

Dit zijn een paar voorbeelden van teksten die ik terugvind onder foto’s op Instagram van mensen die ik niet ken maar mijn installatie op en in het Wolfsonian in Miami zo indrukwekkend vinden dat er deze teksten uitkomen.

In november 2015 mocht ik in Den Haag de Ouborgprijs ontvangen, deze wordt één keer per twee jaar uitgereikt aan een Haagse kunstenaar. Ik mocht een boek maken, Sproken, samen met Studio Renate Boere, ik kreeg een tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum en een geldbedrag. De tentoonstelling was tot en met januari vorig jaar te zien. 2015 was het jaar waarin ik 65 jaar werd en er na 25 jaar helaas een eind kwam aan mijn werk als docent schilderen aan de Koninklijke Academie in Den Haag. Het was ook het jaar dat Galerie Vivid mijn werk liet zien op de Designbeurs in Basel. Lees meer ›